Grzechy

#1 grzech — 27.07.2025

wstałem dziś z łóżka jak z grobu

ciało moje — nie, nie moje

tylko pożyczone od śmierci

na jeszcze jeden dzień

w lustrze

odbicie nie patrzyło mi w oczy

bo znało prawdę

o wszystkich nocach

których nie przeżyłem

matka mówiła:

„nie dotykaj ran, bo się nie zagoją”

więc rozdrapuję je codziennie

żeby pamiętać, że jestem

paliłem papierosy

jakby to były modlitwy

każdy dym — jedno „zdrowaś”

za grzechy, których nie żałuję

kochałem ją

jak się kocha nóż

zimny, wierny

i zawsze gotowy przeciąć ciszę

a Bóg?

Bóg siedzi w kącie

i liczy moje oddechy

jakby to był konkurs

na najpiękniejsze samobójstwo

#2 grzech — 03.08.2025

jestem

człowiekiem

który nie mieści się

w skórze

codziennie rano

zakładam twarz

jak brudną koszulę

i wychodzę

na ulicę

która mnie nie zna

kocham cię

ale to nie jest

ładne słowo

to raczej

skalpel

którym rozcinam

ciszę między nami

ciało

to tylko miejsce

gdzie boli

gdzie można się schować

albo zniknąć

piszę ten wiersz

żeby nie krzyczeć

żeby nie umrzeć

zbyt cicho

#3 grzech — 06.08.2025

wchodzę do siebie jak do obcego mieszkania

klucz w sercu, zardzewiały

na stole leży moje ciało

nie rusza się, bo wie, że nie warto

matka w lustrze zmywa twarz moją z twarzy swojej

ojciec milczy w popielniczce

papieros dogasa jak moje imię

którego nikt nie wypowiada bez wymiotów

kochanka śpi w wannie pełnej krwi

mówiła: „bądź delikatny”

więc rozciąłem jej powiekę

żeby widziała mnie naprawdę

nie jestem poetą

jestem skalpelem w rękach Boga

który zapomniał, że istnieję

więc piszę, żeby przypomnieć

#4 grzech — 10.08.2025

zrobiłem z ciebie ołtarz

na którym składam siebie codziennie

jak mięso, które już nie krwawi

bo wszystko wypłakałem

twoje imię —

nóż w moim języku

kaleczy, gdy próbuję mówić

więc milczę

żeby nie zdradzić, że żyję

chciałem cię kochać

ale nie umiem dotykać bez rozrywania

więc całowałem cię oczami

które już dawno przestały widzieć

w moim łóżku śpi twój cień

a ja śnię o tym

że budzisz się we mnie

i mówisz: „nie jesteś mną

ale mogłeś być”

jeśli kiedyś przeczytasz ten wiersz

nie szukaj mnie

zgubiłem się w sobie

i nie zostawiłem mapy

#5 grzech — 13.08.2025

nie jestem sam

jest ze mną echo

powtarza moje myśli

ale przekręca je tak

żebym bał się siebie

w pokoju siedzi cisza

ale ma zęby

gryzie mnie w kark

gdy próbuję zasnąć

telefon milczy

jakby umarł

listy nie przychodzą

bo nikt nie zna mojego imienia

które zmieniłem

żeby nie być sobą

czasem mówię do ścian

one nie odpowiadają

ale przynajmniej nie kłamią

miłość była tu raz

w postaci cienia

dotknęła mnie

jakby sprawdzała

czy jestem jeszcze ciepły

nie jestem

Jestem chłodny jak woda w szklance

którą ktoś zostawił

na parapecie

w listopadzie

piszę

bo nie mam już języka do mówienia

piszę

bo moje ciało nie chce mnie słuchać

piszę

bo to jedyny sposób

żeby nie zniknąć

#6 grzech — 17.08.2025

ojcze

piszę do ciebie z miejsca

gdzie nigdy nie byłeś

ale zostawiłeś ślad

jak nóż w plecach

którego nie pamiętam

ale boli

nie nauczyłeś mnie mówić

więc krzyczę

nie nauczyłeś mnie kochać

więc ranię

nie nauczyłeś mnie być

więc znikam

twoje milczenie —

moja modlitwa

twoja nieobecność —

moja definicja

zbudowałem cię z wódki

z krzyku matki

z pustych niedziel

które pachniały tobą

choć nigdy cię nie było

jeśli istniejesz —

przyjdź

jeśli nie —

zostań tam, gdzie cię nie ma

bo ja już jestem tobą

i to wystarczy

żeby nie chcieć żyć

#7 grzech — 20.08.2025

pokój numer siedem

tu ściany mają uszy

ale nie słuchają

tu łóżko jest krzyżem

na którym codziennie umieram

bez zmartwychwstania

pielęgniarka mówi: „będzie dobrze”

więc krzyczę

bo dobrze już było

zanim się urodziłem

tabletki mają kolor nieba

którego nie widzę

biorę je

żeby nie być sobą

bo sobą być

to choroba bez nazwy

w lustrze siedzi ktoś

kto udaje mnie lepiej niż ja

patrzę na niego

i pytam: „czy to już koniec?”

on milczy

jak ojciec

jak Bóg

jak ja

piszę ten wiersz paznokciem

na ścianie

która nie chce pamiętać

jeśli go przeczytasz

nie mów nikomu

bo tu, gdzie jestem

słowa są nielegalne

#8 grzech — 24.08.2025

ten świat —

papierowy

dom z kart

ulice z tektury

ludzie z plastiku

którzy mówią, że kochają

ale tylko w reklamach

niebo —

namalowane

chmury —

z waty

słońce —

żarówka w rękach technika

który zapomniał, że jestem tu sam

dotykam rzeczy

które nie istnieją

całuję kobiety

które są tylko snem

rozmawiam z Bogiem

który jest aktorem

i zapomniał tekstu

moje ciało —

kostium

moje myśli —

scenariusz

pisany przez kogoś

kto mnie nie zna

krzyczę

ale mikrofon jest wyłączony

płaczę

ale reżyser mówi:

„to nie ta scena”

więc siedzę

w kącie

za kulisami

i czekam

aż ktoś powie:

„koniec spektaklu”

#9 grzech — 27.08.2025

noszę je

jak ubranie po kimś martwym

za duże w miejscach

gdzie chciałem być kochany

za ciasne tam

gdzie chciałem uciec

skóra —

mapa błędnych dróg

kości —

klatka

w której siedzi ktoś

kto nie mówi moim głosem

dotykam siebie

i czuję obcego

patrzę w lustro

i widzę twarz

która mnie nie pamięta

lekarze mówią:

„to psychosomatyczne”

kobiety mówią:

„jesteś piękny, ale nieobecny”

Bóg milczy

jakby nie chciał się przyznać

do tej pomyłki

chciałem wyjść z siebie

ale drzwi są zamknięte

więc piszę

na skórze

na bliznach

na tym, co nie chce być moje

#10 grzech — 31.08.2025

kochałem cię

jak się kocha truciznę —

z pełną świadomością skutków

piłem cię ustami

które nie znały modlitwy

tylko głód

twoje ciało było świątynią

ale bez Boga

wchodziłem tam boso

kalecząc się o każdy dotyk

twoje oczy —

dwa noże

patrzyły na mnie

i rozcinały mi myśli

nie chciałem ciebie mieć

chciałem w tobie umrzeć

rozpuścić się w twoim oddechu

jak tabletka przeciwbólowa

która nie działa

miłość to nie uczucie

to rana

która nie chce się zamknąć

to krzyk

który brzmi jak szept

to ty

gdy odchodzisz

i zostawiasz mnie

z zapachem twojej skóry

na moich palcach

piszę

bo nie mogę cię wykrzyczeć

piszę

bo moje ciało pamięta cię lepiej niż ja

piszę

bo jeśli przestanę

to znikniesz

a ja zostanę

z pustką

która ma twoje imię

#11 grzech — 03.09.2025

Boże

czytam twoje wiadomości

między wersami ciszy

kiedyś odpowiadałeś —

krwią, snem, kobietą

teraz tylko status:

*nieobecny*

modlę się

ale moje słowa wracają

jak listy bez adresu

może podałeś fałszywy

może już nie chcesz czytać

tego, co piszę paznokciem

na ścianie łazienki

zakochałeś się?

w kimś czystym?

w kimś, kto nie krzyczy nocą

do własnego cienia?

zostawiłeś mnie

z instrukcją obsługi świata

który nie działa

zostawiłeś mnie

w ciele, które nie pasuje

zostawiłeś mnie

w miłości, która boli

jak twoje milczenie

jeśli jesteś —

odezwij się

choćby przekleństwem

choćby śmiercią

choćby snem

w którym jestem dzieckiem

i ty mnie jeszcze chcesz

#12 grzech — 07.09.2025

śniłem cię

ale nie jak się śni o kwiatach

śniłem cię jak się śni o krwi

która nie chce przestać płynąć

byłaś w moim łóżku

ale nie w ciele

w oddechu

który zostawiłaś na poduszce

w śladzie po paznokciu

który wbiłaś w moje ramię

gdy mówiłaś: „kochaj, ale nie żyj”

obudziłem się

a ty dalej byłaś

w kubku po kawie

której nie wypiłaś

w lustrze

które odbijało tylko ciebie

chciałem cię wyrzucić ze snu

ale sen był silniejszy

zamknął mnie w tobie

jak w klatce z mięsa i wspomnień

i teraz chodzę

jak człowiek, który nie śpi

ale też nie żyje

bo ty byłaś snem

który nie chciał się skończyć

a ja byłem tobą

której nie było

#13 grzech — 10.09.2025

nie mieszkam już w sobie

moje ciało —

ruina po pożarze

którego nikt nie zgasił

bo nikt nie zauważył

skóra pęka

jakby chciała uciec

kości trzeszczą

jak drzwi, które nie chcą się zamknąć

serce bije

ale nie dla mnie —

dla wspomnień

które nie chcą umrzeć

dotykam się

jakby to był ktoś inny

jakby to był trup

który jeszcze oddycha

z przyzwyczajenia

lekarze mówią:

„wszystko w normie”

ale ja wiem

że normą jest ból

który nie ma imienia

tylko miejsce —

tu, pod żebrem

gdzie kiedyś była miłość

nie chcę już być w sobie

chcę wyjść

zostawić to ciało

jak pokój po kłótni

gdzie ściany wciąż drżą

od słów

których nie da się cofnąć

#14 grzech — 14.09.2025

zostawiam wam moje ciało —

niech leży, niech gnije

może wreszcie ktoś je pokocha

za to, że milczy lepiej niż ja

zostawiam wam moje wiersze —

czytajcie je jak instrukcję obsługi

człowieka, który nie działa

ale pięknie się psuje

zostawiam wam moją matkę —

niech płacze za was

bo wy już nie umiecie

zostawiam wam moją miłość —

brudną, niechcianą

jak list, który wraca bez adresata

zostawiam wam Boga —

niech wam wybaczy

że mnie nie zdążył stworzyć do końca

i zostawiam wam ciszę —

najgłośniejszą część mnie

która krzyczy

gdy wy śpicie spokojnie

#15 grzech — 17.09.2025

Byłaś ścianą,

którą mogłem dotknąć bez lęku.

Byłaś podłogą,

na której leżałem pijany z miłości.

Byłaś sufitem,

który nie spadał,

nawet gdy krzyczałem.

Twoje ciało —

architektura czułości.

Twoje dłonie —

klucze do pokoju,

w którym mogłem być sobą

bez wstydu.

Ale potem zamknęłaś drzwi.

Nie trzaskiem.

Nie krzykiem.

Ciszą.

Jakbyś chciała,

żebym nie zauważył,

że już mnie nie ma.

Teraz chodzę po mieście

z twoim zapachem w płucach.

Szukam cię w oknach,

które nie świecą.

W głosach,

które nie są twoje.

Nie chcę wracać.

Nie mam dokąd.

Bo dom to nie miejsce.

Dom to ty.

A ty już jesteś

czyimś innym pokojem.

#16 grzech — 21.09.2025

Idę nią codziennie,

jakby była matką,

która nie chce mnie przytulić,

ale zna mój krok

lepiej niż ja.

Każdy bruk —

to wspomnienie.

Tu wymiotowałem po miłości.

Tam krzyczałem do nieba,

które nie odpowiedziało.

A dalej —

pocałunek,

który miał trwać wieczność,

a trwał do świtu.

Latarnie patrzą na mnie

jak starzy znajomi,

którzy wiedzą,

że nie zrobiłem kariery,

nie znalazłem Boga,

nie przestałem pić.

Ulica nie pyta.

Ulica nie pociesza.

Ulica tylko trwa,

jak blizna,

która nie chce się zagoić.

Czasem myślę,

że gdy umrę,

to właśnie ona mnie pochowa.

Nie w ziemi,

ale w pamięci —

w tym pęknięciu między kamieniami,

gdzie kiedyś zgubiłem siebie.

#17 grzech — 24.09.2025

Straciłem więcej niż miałem.

Więcej niż pozwalano mi mieć.

Więcej niż ktokolwiek chciał mi dać.

Zabrałem sobie wszystko,

żeby nie zostało nic.

Potem wstałem,

jak trup, który zapomniał umrzeć.

W lustrze nie było mnie —

tylko ślady po paznokciach,

którymi próbowałem się wydrapać z ciała.

Miłość była jak rana,

którą ktoś zszył na ślepo.

Chodziłem z nią po mieście,

jak z psem, który nie zna mojego imienia.

W kościele modliłem się do siebie,

ale nie odpowiadałem.

Bo nie było mnie w sobie.

Byłem tylko echem,

które nie miało komu wrócić.

#18 grzech — 28.09.2025

Siedzi obok.

Nie mówi,

ale wie wszystko.

Wie, kiedy płakałem,

choć nikt nie słyszał.

Wie, kiedy chciałem zniknąć,

ale nie miałem odwagi.

Cień —

moja biografia bez słów.

Moje odbicie,

które nie potrzebuje lustra.

Czasem pytam go:

„czy jestem jeszcze sobą?”

On kiwa głową,

jakby to była kara.

Chodzi za mną,

nawet gdy uciekam.

Leży ze mną w łóżku,

gdy nie ma nikogo.

Patrzy na mnie,

gdy ja nie chcę patrzeć.

Nie mogę go dotknąć,

ale on dotyka mnie

wszędzie,

gdzie boli.

Może to nie cień.

Może to ja,

który nie zdążył umrzeć,

ale już nie żyje.

#19 grzech — 01.10.2025

Boże,

czy jesteś tam,

czy tylko udajesz,

żebyśmy nie zwariowali?

Pytam cię codziennie,

ale moje słowa wracają

jak psy,

które nie znalazły domu.

Czy boisz się mnie?

Czy boisz się,

że zapytam o miłość,

którą obiecałeś,

a której nigdy nie przysłałeś?

Twoje milczenie —

najgłośniejsza odpowiedź.

Twoja nieobecność —

moja religia.

Modlę się,

ale nie składam rąk.

Piszę.

Na ścianach.

Na skórze.

Na tym, co jeszcze oddycha.

Jeśli jesteś,

powiedz coś.

Choćby „nie”.

Choćby „pomyłka”.

Choćby „nie chciałem cię stworzyć”.

Bo ja już nie wierzę.

Ja już tylko czekam,

aż moje pytania

zjedzą mnie od środka.

#20 grzech — 05.10.2025

Nie mówię już.

Nie potrafię.

Język pękł,

jakby nie chciał dźwigać

tego, co we mnie.

Każde słowo —

to skalpel.

Każde zdanie —

to blizna,

która nie chce się zamknąć.

Ludzie pytają:

„co się stało?”

A ja milczę,

bo nie umiem powiedzieć

„wszystko”.

W gardle siedzi krzyk,

który nie zna drogi.

W ustach —

smak krwi,

której nie wypiłem,

tylko wypowiedziałem.

Piszę,

bo papier nie krzyczy.

Piszę,

bo litery nie oceniają.

Piszę,

bo to jedyny język,

który jeszcze mnie zna.

Ale nawet on

zaczyna się bać.

Zaczyna drżeć.

Zaczyna mówić:

„dość”.

#21 grzech — 08.10.2025

Ulica wymiotuje światłem,

jakby chciała się pozbyć dnia.

Idę — nie, sunę — nie,

rozpadam się na chodnikach,

które pamiętają więcej kroków niż ja decyzji.

W witrynach manekiny bez oczu,

lepsze ode mnie —

bo stoją, bo nie krwawią,

bo nie pytają, czy to już koniec.

Z kiosku patrzy na mnie gazeta,

z trupem na okładce.

Nie znam go, ale chyba miał matkę.

Może też nie lubił poniedziałków.

W kieszeni mam bilet,

który nigdy nie zostanie skasowany.

Bo nie ma dokąd jechać,

gdy wszystkie stacje to przystanki w głowie.

A miasto oddycha betonem,

i ja też próbuję —

ale moje płuca są z papieru,

a zapałka już się zbliża.

#22 grzech — 12.10.2025

Ona, która jesteś w niebie,

i w moim łóżku, i w mojej głowie,

święć się twoje ciało,

przyjdź twoje królestwo —

na moich ustach, na moim języku.

Bądź moją codzienną winą,

jak chleb, który kradnę z twoich dłoni.

Odpuść mi moje czyste myśli,

jak ja nie odpuszczam twoich brudnych spojrzeń.

Nie wódź mnie na trzeźwość,

ale zbaw mnie od samotności.

Bo twoje jest ciało,

i krew,

i pot,

na wieki wieków. Amen.

#23 grzech — 15.10.2025

Rozkład zaczyna się od spojrzenia.

Nie twojego — lustra.

Odbicie już nie pyta,

czy to jeszcze ja, czy już tylko skóra.

W szpitalu pachnie plastikiem i śmiercią,

ale śmierć tu nie krzyczy.

Ona siedzi w kącie,

w fartuchu, z długopisem,

i wypełnia rubryki:

wiek, płeć, powód.

Ciało to nie świątynia.

To worek na kości,

który trzeba zszyć,

żeby nie wypadały wspomnienia.

Lekarz mówi: „to normalne”.

Jakby normalność była zbrodnią,

którą popełniamy codziennie,

myjąc zęby,

żeby nie czuć smaku końca.

A ja leżę.

Nie śpię.

Nie marzę.

Liczę oddechy,

jakby każdy był ostatnim,

ale żaden nie ma odwagi.

#24 grzech — 19.10.2025

Na pierwszej stronie: imię, nazwisko,

jakby to miało znaczenie.

Nauczyciel mówił: „pisz ładnie”,

a ja pisałem krwią z nosa,

bo znowu dostałem w twarz za to, że oddycham.

Dzieci bawią się w dom,

ale nikt nie chce być ojcem.

Ojciec to ten, co wraca późno

i pachnie jak stacja benzynowa.

W tornistrze noszę kamienie,

bo marzenia są za lekkie,

a trzeba czymś dociążyć kręgosłup,

żeby nie odlecieć w stronę okna.

Mama mówiła: „nie płacz”,

więc nauczyłem się milczeć tak głośno,

że ściany w bloku zaczęły pękać.

Na zdjęciu z komunii mam oczy jak śmierć w niedzielę.

Biała koszula, czyste ręce,

ale pod paznokciami —

resztki dzieciństwa,

którego nikt nie chciał.

#25 grzech — 22.10.2025

Budzik to wyrok.

Zawsze o szóstej,

jakby czas miał w sobie nienawiść do snu.

Ubieram się w mundur cywila:

koszula, spodnie, twarz.

Twarz najtrudniej dopasować —

bo nie pasuje do niczego.

W biurze pachnie kawą i rezygnacją.

Każdy klika, każdy milczy,

jakby cisza była walutą,

za którą kupujemy spokój.

Szef mówi: „wydajność”.

Ja myślę: „życie”.

Ale nie mówię,

bo życie nie ma premii kwartalnej.

W toalecie patrzę w lustro.

Widzę człowieka,

który kiedyś chciał być poetą,

ale teraz zna tylko skróty klawiaturowe.

O 17:00 wychodzę.

Nie jestem wolny.

Jestem tylko niewidzialny,

aż do jutra.

#26 grzech — 26.10.2025

Nie ma karabinu.

Jest długopis.

Zamiast krwi — tusz,

który wypływa z palców,

gdy próbuję napisać, że żyję.

W głowie — okopy.

Myśli chowają się przed światłem,

bo światło to snajper,

który strzela w marzenia.

Zamiast munduru — skóra,

która już nie chroni.

Zamiast rozkazów — rachunki.

Zamiast hymnu — szum lodówki.

Czasem słyszę wybuch —

to tylko serce,

które nie chce już bić rytmicznie,

bo rytm to rozkaz,

a ono chce dezercji.

Na ścianie kalendarz.

Każdy dzień to pole minowe.

Stąpam ostrożnie,

ale i tak wybucham.

Nie ma zwycięstwa.

Jest tylko rozejm na noc.

A rano — znowu marsz,

znowu twarz,

znowu cisza.

#27 grzech — 29.10.2025

Modlę się,

ale nie wiem do kogo.

Może do sufitu,

może do siebie,

może do nikogo —

bo nikogo nie boli.

W kościele pachnie kurzem i winem.

Ksiądz mówi: „wierz”,

a ja próbuję,

jak dziecko próbujące oddychać pod wodą.

Bóg nie odpowiada.

Może nie mówi po polsku.

Może nie zna mojego imienia.

Może nie istnieje,

ale wtedy — kto mnie tak pięknie ignoruje?

Na kolanach mam ślady od podłogi,

nie od łaski.

Łaska nie przychodzi.

Łaska to słowo,

które brzmi jak reklama.

W Ewangelii jest miłość.

W moim życiu — rachunki.

W moim ciele — wątpliwość.

W mojej duszy — jeśli istnieje —

cisza jak po wybuchu.

#28 grzech — 02.11.2025

Aniele mój,

który nie masz twarzy,

tylko oddech na karku,

gdy śnię o śmierci.

Stróżu mój,

czy pilnujesz mnie,

gdy piję w samotności,

gdy całuję obcych,

żeby poczuć ciepło?

Ty, co jesteś z woli Nieba,

czy wiesz, że niebo to sufit

w pokoju bez okien,

gdzie modlę się do ciszy?

Bądź przy mnie,

gdy krwawię z myśli,

gdy ciało mówi „dość”,

a dusza milczy.

Oświecaj,

choć moje oczy wolą mrok.

Strzeż,

choć nie chcę być strzeżony.

Prowadź,

choć idę wbrew Tobie.

I rządź mną,

choć jestem królestwem ruin,

gdzie świętość to wstyd,

a grzech — jedyne światło.

Amen,

czyli: zostań,

choćbyś miał płakać nade mną.

#29 grzech — 05.11.2025

#30 grzech — 09.11.2025