Grzechy

#21 grzech — 08.10.2025

Ulica wymiotuje światłem,

jakby chciała się pozbyć dnia.

Idę — nie, sunę — nie,

rozpadam się na chodnikach,

które pamiętają więcej kroków niż ja decyzji.

W witrynach manekiny bez oczu,

lepsze ode mnie —

bo stoją, bo nie krwawią,

bo nie pytają, czy to już koniec.

Z kiosku patrzy na mnie gazeta,

z trupem na okładce.

Nie znam go, ale chyba miał matkę.

Może też nie lubił poniedziałków.

W kieszeni mam bilet,

który nigdy nie zostanie skasowany.

Bo nie ma dokąd jechać,

gdy wszystkie stacje to przystanki w głowie.

A miasto oddycha betonem,

i ja też próbuję —

ale moje płuca są z papieru,

a zapałka już się zbliża.