Grzechy

#23 grzech — 15.10.2025

Rozkład zaczyna się od spojrzenia.

Nie twojego — lustra.

Odbicie już nie pyta,

czy to jeszcze ja, czy już tylko skóra.

W szpitalu pachnie plastikiem i śmiercią,

ale śmierć tu nie krzyczy.

Ona siedzi w kącie,

w fartuchu, z długopisem,

i wypełnia rubryki:

wiek, płeć, powód.

Ciało to nie świątynia.

To worek na kości,

który trzeba zszyć,

żeby nie wypadały wspomnienia.

Lekarz mówi: „to normalne”.

Jakby normalność była zbrodnią,

którą popełniamy codziennie,

myjąc zęby,

żeby nie czuć smaku końca.

A ja leżę.

Nie śpię.

Nie marzę.

Liczę oddechy,

jakby każdy był ostatnim,

ale żaden nie ma odwagi.