Grzechy

#25 grzech — 22.10.2025

Budzik to wyrok.

Zawsze o szóstej,

jakby czas miał w sobie nienawiść do snu.

Ubieram się w mundur cywila:

koszula, spodnie, twarz.

Twarz najtrudniej dopasować —

bo nie pasuje do niczego.

W biurze pachnie kawą i rezygnacją.

Każdy klika, każdy milczy,

jakby cisza była walutą,

za którą kupujemy spokój.

Szef mówi: „wydajność”.

Ja myślę: „życie”.

Ale nie mówię,

bo życie nie ma premii kwartalnej.

W toalecie patrzę w lustro.

Widzę człowieka,

który kiedyś chciał być poetą,

ale teraz zna tylko skróty klawiaturowe.

O 17:00 wychodzę.

Nie jestem wolny.

Jestem tylko niewidzialny,

aż do jutra.