Grzechy

#15 grzech — 17.09.2025

Byłaś ścianą,

którą mogłem dotknąć bez lęku.

Byłaś podłogą,

na której leżałem pijany z miłości.

Byłaś sufitem,

który nie spadał,

nawet gdy krzyczałem.

Twoje ciało —

architektura czułości.

Twoje dłonie —

klucze do pokoju,

w którym mogłem być sobą

bez wstydu.

Ale potem zamknęłaś drzwi.

Nie trzaskiem.

Nie krzykiem.

Ciszą.

Jakbyś chciała,

żebym nie zauważył,

że już mnie nie ma.

Teraz chodzę po mieście

z twoim zapachem w płucach.

Szukam cię w oknach,

które nie świecą.

W głosach,

które nie są twoje.

Nie chcę wracać.

Nie mam dokąd.

Bo dom to nie miejsce.

Dom to ty.

A ty już jesteś

czyimś innym pokojem.