Grzechy

#17 grzech — 24.09.2025

Straciłem więcej niż miałem.

Więcej niż pozwalano mi mieć.

Więcej niż ktokolwiek chciał mi dać.

Zabrałem sobie wszystko,

żeby nie zostało nic.

Potem wstałem,

jak trup, który zapomniał umrzeć.

W lustrze nie było mnie —

tylko ślady po paznokciach,

którymi próbowałem się wydrapać z ciała.

Miłość była jak rana,

którą ktoś zszył na ślepo.

Chodziłem z nią po mieście,

jak z psem, który nie zna mojego imienia.

W kościele modliłem się do siebie,

ale nie odpowiadałem.

Bo nie było mnie w sobie.

Byłem tylko echem,

które nie miało komu wrócić.